«Εν αρχή είναι ο Λόγος»: Μια Μεταφυσική Προσέγγιση…
«Εν αρχή είναι ο Λόγος», ίσως η διασημότερη πρόταση που ζητά να κλείσει η ατελής ανθρώπινη έκφραση του λόγου, το μυστήριο της Δημιουργίας. Πολλά έχουν ειπωθεί γι’ αυτή την φράση, και τα όσα ακολουθούν είναι μονάχα η άποψη μου, για την οποία δεν ισχυρίζομαι πως αυτή είναι η Αλήθεια!
Εν αρχή είναι ο Λόγος λοιπόν, μια πρόταση με τρία στοιχεία που δηλώνουν τον τρόπο της εκδήλωσης (Λόγος) ως απόρροια (Αρχή) της ενότητας (Εν).
Έτσι ο κόσμος δεν είναι παρά η ανάσα που κρυσταλλώθηκε. Γιατί συνέβη αυτό; Η αλήθεια είναι πως δεν συνέβη «ποτέ», γιατί όλα αυτά δεν αφορούν τον χρόνο εφόσον ο χρόνος είναι επακόλουθο του ότι συνέβη! Ως εκ τούτου, ο κόσμος είναι (χωρίς να τελειώσει ποτέ). Γιατί; Διότι το Είναι το κόσμου είναι συνυφασμένο με την Αγάπη, και Αγάπη είναι η εκδήλωση της Αρχής προς τον κόσμο, γεγονός που σημαίνει κίνηση, δηλαδή αλλαγή και ως έτσι, ζωή και θάνατο που είναι δυο πλευρές της ίδιας συνέχειας.
Την Αγάπη του υπερούσιου Είναι ο άνθρωπος την βιώνει (και την εκδηλώνει) ως Έρωτα, δηλαδή σαν την επιθυμία και την δύναμη να επιστρέψει από όπου ήρθε – αν και η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν απήλθε!
Εν αρχή είναι ο Λόγος λοιπόν, και ο Λόγος είναι η πνοή που ξεχύνεται σαν φως και σκοτάδι, ακριβώς όπως η κοιλιά που γεμίζει και η ανάσα γλιστρά μέχρι την έξοδο της…
Με όλα αυτά, ο καθρεφτισμένος μας αυτός κόσμος είναι το σύμπαν της διαίρεσης, όπου υφαίνετε καθόσον η πρώτη αχτίδα κατέρχεται από τον γνόφο. Το βάρος αυτής της πράξης πυκνώνει κατά τμήματα τον χώρο, τον καμπυλώνει παράγοντας ανάμεσα στα άλλα, και τους Αιώνες ή αλλιώς, τον χρόνο.
Και κάπως έτσι, ανάμεσα στα πεδία όπου διαχέεται το φως σε μυριάδες αχτίδες, και στην ενότητα που είναι πηγή και ουσία του κόσμου, κυριάρχησε το σκοτάδι που είναι κρύο και πυκνό. Αυτό σχηματίζει την απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό, δηλαδή τον περιορισμό του ανθρώπου και τον εγκλεισμό του στον χρόνο που είναι μια διαθλασμένη ανάμνηση του Θεού.
Μια στιγμή λοιπόν παγιδευμένη στον χρόνο είναι η ψυχή, γι’ αυτό και διαφαίνεται στην προσωπικότητα η οποία είναι και το όχημα της. Καθώς όμως ο μόνος αληθής χρόνος είναι το παρόν, τότε και η ουσία της προσωπικότητας δεν μπορεί παρά να είναι άχρονη και αθάνατη!
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι δεν είναι νεκροί, διότι όχι απλά αγνοούμε την ουσία των πραγμάτων, αλλά και τίποτα αληθινό δεν γεννιέται από εμάς όσο είμαστε δέσμιοι στον (γραμμικό) χρόνο. Η «λύτρωση» δεν υφίσταται παρά μονάχα με την αφύπνιση της αληθινής μας φύσης, αν και ο χρόνος είναι αυτό που μας χωρίζει από τον Αληθινό μας Εαυτό. Ο ζηλωτής της Αλήθειας όμως γνωρίζει, πως πρέπει να ομοιάσει τους θεούς, και ως έτσι, εργάζεται για να αναστηθεί – αποζητά την ανάταση της στάσης του, δηλαδή την αλλαγή της θέσης του μέσα στον χρόνο.
Γι’ αυτό και ορθά έχει ειπωθεί, πως η ανάσταση είναι η αλήθεια που παραμένει σταθερή. Η αποκάλυψη αυτού που είναι, έξω όμως από τον χρόνο του κόσμου… κατά την 8η μέρα όπου το πλήρωμα γεμίζει το υστέρημα…
Σημείωση: διαβάστε περισσότερα για την μεταφυσική του Θεού, του Ανθρώπου και της Ψυχής εδώ.
Related Posts
Tags
Share This
σχόλιο από Facebook
Don Cristián Gallios
Νεοπλατωνίζουσες, σχεδόν Ακινάτειες προσεγγίσεις. Δεν είμαι σίγουρος για το αν μπορούν να συγκινήσουν τον άνθρωπο, τον -πλήρη ορμής- κι αισθήματος.
Η αγάπη μου για τον Νεοπλατωνισμό είναι γνωστή :} Γιατί όμως πιστεύεις πως δεν μπορούν να συγκινήσουν;
Don Cristián Gallios
Διότι αυτή η θεολογία δεν περιλαμβάνει τη μεταφυσική της σάρκας, της μοναδικότητας και της προσωπικής, ανεπανάληπτης σχέσης με το Θείο. Είναι μια θεολογία που κατέρρευσε από καιρό, μη σεβόμενη τον αποφατισμό της ουσίας. Ο τέτοιος ”Θεός”, ως αιτιώδης κορυφή μιας πυραμίδας του όντος πέθανε – διοτι είναι αμέθεκτος, απέχει δηλαδή απ’ το υπαρκτικό γεγονός της ψυχοσωματικής κοινωνίας με τον άνθρωπο και καταντάει διανόημα αναγωγών σε Πρώτες Αρχές. Στο ένσαρκο, πάσχον Πρόσωπο είναι που αποκαλύπτεται η θεοειδής συνεκτικότητα του ανθρώπου! Η ψυχή δε μου λέει τίποτα…
Αν η σάρκα είναι η πυκνότητα της ψυχής, και κατά επέκταση το πρισματικό αποτέλεσμα του Λόγου (για να διατηρήσω την ορολογία της ανάρτησης), τότε και αυτή μετέχει με τον τρόπο της στην θεία κατάσταση. Δεν πιστεύω πως υπάρχει λόγος για να αδιαφορούμε ή να απεχθανόμαστε την σάρκα, αντιθέτως είναι εξαιρετικά πολύτιμη καθώς μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να έρθουμε σε μεγαλύτερη σχέση με το θείο. Όπως ακριβώς η ψυχή χρησιμοποιεί τον έρωτα για να γνωρίσει τον θεό, έτσι και η σάρκα μπορεί να χρησιμοποιήσει τα δικά της μέσα/εργαλεία/σύμβολα, πάντα όμως με απώτερο στόχο την ένωση…
Don Cristián Gallios
Προσωπικά δεν πιστεύω καν σ’ αυτήν τη διχοτόμηση. Η ψυχή για μένα είναι η εντελέχεια του σώματος, το οποίο είναι απολύτως πνευματικό μες την υλικότητά του. Έτσι ο Έρως, είναι τέτοιος μόνο σαν καθολική αποκάλυψη στην αδιαίρετη,ενική φύση μου. Ξέρουμε σε τι αδιέξοδα οδήγησε η Πλατωνική Ερωτική. Για μένα η συνάντηση Θείου κι ανθρώπινου – κτιστού κι ακτίστου, είναι γεγονός που δεν μπορεί να συντελεστεί έξω απ’ τη σωματικότητα. Διαφορετικά γλιστράμε σε πολύ επικίνδυνους μανιχαισμούς…
Απόλυτα σεβαστή η άποψη σου! Αν και δεν νιώθω πως υφίσταται μια κάποια διχοτόμηση μεταξύ ψυχής και σώματος (ελπίζω αυτό να μην διαφαίνεται από το κείμενο μου!) καθώς θεωρώ πως αποτελούν το ένα συνέχεια του άλλου (σαν μια χορδή που ενώνει το θείο με κάθε τι άλλο), με την διαφορά όμως πως κάθε υπόσταση διαφέρει, όπως ακριβώς οι ιδέες διαφέρουν από την σκέψη, και η σκέψη από τον εκφραζόμενο λόγο, ο λόγος από την πράξη κ.ο.κ.
Όσον αφορά δε την συνάντηση Θείου κι Ανθρώπινου, πιστεύω πως βιώνεται διαφορετικά ανάλογα με τα σώματα του ατόμου, και εδώ την έννοια του σώματος δεν την περιορίζω στην σάρκα, αλλά σε όλες τις πτυχώσεις της χορδής της οποία η απόληξη μονάχα είναι η σάρκα (αν και δεν θα μου έκανε εντύπωση αν πάει ακόμη παρακάτω!). Ως έτσι, μπορεί να συντελεστεί στον ίδιο χώρο, αλλά σε διαφορετικό χρόνο… αν βέβαια θεωρήσουμε πως αυτό που χωρίζει και χαρακτηρίζει το κάθε πεδίο ύπαρξης είναι ο χρόνος. Και κάπως έτσι, ερχόμαστε στο μεγάλο κεφάλαιο της σχέσης του γραμμικού με τον σταυρικό χρόνο και την 8η Μέρα…
σχόλιο από Facebook
Shade Dark
endiaferon prosegiseis… omws ti lete gia th skepsh m..: o an8rwpos ws wn (sarkiko kai pneymatiko) einai to 13 dioti mesw tou 8anatou apeley8erwnetai apo ton yliko kosmo.. o an8rwpos en zwh einai to 2 (h enwsh twn anti8etwn) omws mesw tou 13 ginetai 11 dhl: me ton 8anato kai thn katastrofh ths sarkas to 2 xanetai dixotomeitai k sthn 8esh tou erxetai t 11 (t 11 pali symvolizei ts 2 anti8eseis, anti8eta omws me to 2 opou einai h enwsh twn anti8etwn to 11 einai o diaxwrismos twn anti8etwn k g ayto einai xaos) t 11 loipon einai h to pneymatiko kommati tou an8rwpou… g ayto kai o an8rwpos einai 8eos… einai taytoxrona o 8anatos kai to xaos omws einai kai h zwh. ka8e 8eos pe8ainei otan h antilipsh enos an8rwpou ftasei se simeio na katanohsei ton eayto tou ws 13.. omws h koinwnia kai oi 8rhskeies ms exoun ma8ei n fovomaste ton 8anato kai n apozhtoume zwh meta8anatia..ousiastika oi an8rwpoi fovounte thn pragmatikothta ths fyshs tous kai g ayto vriskoun ola ayta ta xaraktiristika kai tous symvolismous mesw 8ewn kai mesw twn morfwn tou Erwta
στο επίπεδο της (γραμμικής) σκέψης ο θεός είναι ένα σύμβολο (πόσο δε οι πολλοί), η αλήθεια όμως είναι πως ο Θεός είναι (http://www.apophenia.gr/2922/humans-god-and-psyche/). Κατά επέκταση, ο θάνατος μοιάζει να είναι λυτρωτικός όταν στην ουσία του, δεν είναι παρά μια ακόμη διακύμανση στην χορδή που αναφέρω νωρίτερα. Ζωή και θάνατος είναι δυο σημεία μέσα στον χρόνο, ξένα για το υπερούσιο Είναι, άγνωστα για τον Αληθινό μας Εαυτό που είναι είδωλο της θείας πραγματικότητας.
σχόλιο από Facebook
Don Cristián Gallios
Για μένα, εκείνο που ορίζει τα σύνορα των υπερβάσεων (δηλαδή της τεταγμένης συνθήκης που δυνάμει υπερβαίνεται), δεν είναι ο χρόνος αλλά η προαίρεση που τον άγει, μεταποιώντας τις φορές του σε σχέσεις. Διαφορετικά ο χρόνος από μόνος του, ταυτίζεται με την εντροπία και την αναγκαιότητα. Κι εκεί ξεκινάει το σισύφειο Πάθος – γεννιέται το πανανθρώπινο μοτίβο της Θεανθρωπίας, το οποίο στην ιστορική του εκπλήρωση είναι Μυστήριο ακατάληπτο!
Θα συμφωνήσω, η θέληση είναι η ράβδος που αναδιπλώνει το πέπλο που είναι ο χρόνος (όπως και αν είναι αυτός σε κάθε πεδίο)… κάπως έτσι βέβαια, περνάμε και στα ζητήματα της Ιερής Σεξουαλικότητας που αφορούν και την σάρκα όπως δικαίως πρόσθεσες στην κουβέντα μας.
Don Cristián Gallios
Οι καταβολές του θρησκευτικού συναισθήματος έχουν ούτως ή άλλως ρίζα Σεξουαλική. Το παρατηρούμε ήδη απ’ την αποθέωση των γενετήσιων δυνάμεων (οι οποίες εν γένει προάγουν την ακατάσχετη δημιουργική ορμή) στη φυσική θρησκεία (παγανισμός κλπ). Φυσικά το θέμα έχει προεκτάσεις πολλές (Μυητική Ιερογαμία, μεταστοιχείωση της ενόρμησης κλπ).
θα διαφωνήσω ως προς την ρίζα μόνο, καθότι θεωρώ πως η σεξουαλικότητα είναι μια ακόμη μορφή εκδήλωσης του Έρωτα για το Θείο. Είναι δλδ και αυτό με τον τρόπο του ένα σύμβολο μιας μυστικής αναζήτησης για την ένωση με το υπερούσιο Είναι. Αλλά στην τελική, θαρρώ πως εκεί διαφωνούμε, στο αν δλδ κάθε τι (όπως η ύλη και το σεξ) αναλογεί σε κάτι άλλο ή όχι…. Αν και δεν νομίζω πως πραγματικά διαφωνούμε, απλά είναι θέμα οπτικής γωνίας